Moment van de waarheid
Het is mijn beurt om mijn slag te slaan in deze zinderende slagbalwedstrijd tussen ouders/leerkrachten en de kinderen van groep 8. De spanning stijgt. Dit is het moment van de waarheid. Mijn zorgen gaan niet zozeer over of ik die bal een goede mep kan verkopen. Nee, ze gaan over het kunnen lopen van een rondje, van nog minder dan honderd meter, om vier palen heen. Conditioneel gaat me dat wel lukken, maar zullen mijn benen het redden? Al een aantal jaren merk ik dat het me niet eens goed lukt om drie passen te rennen. Mijn struisvogeltactiek en het feit dat rennen niet mijn meest favoriete hobby is, zorgen ervoor dat ik de signalen kan blijven negeren. De angst voor spierreuma, aanwezig in de familie, zorgt ervoor dat ik hardnekkig mijn kop in het zand blijf steken en er niet naar laat kijken. Zolang het niet officieel wordt geconstateerd, is het er niet. En wie weet, blijkt zo meteen dat de klachten als sneeuw voor de zon zijn verdwenen.
Iets mis
De slag is goed. Daar zou ik vroeger als 12-jarige meer dan trots op zijn geweest, maar bij het zetten van de eerste stap voel ik meteen waar ik al bang voor was. Bij elke pas lijkt het of ik door mijn benen zak. Mijn rennen voelt niet als rennen, maar als het moeizaam vooruit duwen van mijn lichaam. Aan het gejuich van mijn teamleden te horen, ziet mijn strompelen er kennelijk toch wel gelikt uit. Ze roepen dat ik zeker voor de tweede paal moet gaan. Hoewel mijn lichaam schreeuwt om meteen te stoppen met deze onzin ren ik toch door, zodat ik zo snel mogelijk van deze ellende af ben. Ontkennen heeft geen zin meer en dus deel ik het, na het uitlopen van mijn ronde, aan enkele collega’s mee. Alsof ik daarmee eindelijk bevestig van wat ik al die tijd al wist; er is daadwerkelijk iets mis met mijn lichaam.
Diagnose
De diagnose is snel gesteld; diabetes. En omdat ik geen 18 meer ben, is dat automatisch type 2. Toch een kleine opluchting. Het angstbeeld van de pijn bij en van het noodzakelijke, maar heftige medicijn tegen spierreuma is onmiddellijk verdwenen. Ik ken diverse mensen met diabetes en die weten daar goed mee te leven. Bovendien, ontdek ik al snel, is het velen gelukt deze ziekte met de juiste leefstijl om te keren en dus zet ik daar op in. Ik eet minder geraffineerde koolhydraten, zeg vaarwel tegen Tony (die van de Chocolonely) en maak elke ochtend een stevige wandeling. Aangezien mijn leefstijl al redelijk op orde is, zijn de aanpassingen voor mij niet wereldschokkend. En met een aanvulling van de juiste medicijnen, moet het mij lukken hier snel een einde aan te maken. Toch?
Verkeerde leefstijl
De resultaten zijn na een tijdje wel iets verbeterd, maar ook niet meer dan dat. Dus krijg ik meer medicijnen, stop ik helemaal met het eten van geraffineerde koolhydraten, vast ik regelmatig van 15.00 uur tot 9.00 uur en verdiep ik me nog meer in voeding in relatie tot diabetes type 2. De artikelen die ik lees, de video’s die ik bekijk, de podcasts die ik beluister; allemaal zijn ze het erover eens dat type 2 toch echt te wijten is aan een verkeerde leefstijl. Maar zoveel meer valt er inmiddels niet meer aan mijn leefstijl te veranderen en toch toont de glucosemeter dagelijks teleurgesteld zijn gele lichtje van ‘te hoog’. Mijn lichtje van frustratie heeft inmiddels alle kleuren van de regenboog al laten zien.
Leefstijl op recept
En dan… na ruim een jaar aangemodderd te hebben, krijg ik het boek ‘Leefstijl op recept’ van Jacqui van Kemenade in handen. Een boek dat mij vertelt dat ik de goede dingen doe. Een boek dat mij in laat zien, waarom al mijn pogingen om mijn diabetes om te keren toch mislukken. Een boek dat mij de moed geeft tegen de praktijkondersteuner in te gaan en een verder onderzoek te eisen. Een boek dat gelijk krijgt als verder onderzoek aangeeft dat ik geen type 2, maar inderdaad LADA (Latent Auto-immune Diabetes of the Adult) blijk te hebben. Een vorm van diabetes type 1 die een andere behandeling nodig heeft, dan ik tot nu toe heb gehad. En ondanks de diagnose ‘Levenslang’, voel ik gek genoeg toch een kleine opluchting.
Voor iedereen
Maar goed… even terugkomend op het boek van Jacqui van Kemenade (huisarts en kaderarts diabetes). Ook voor iedereen die geen diabetes heeft, heeft dit boek enorm veel te bieden. Jacqui is namelijk geen arts die met haar vingertje wijst en zegt: ‘Eigen schuld, dikke bult.’, wanneer je lovehandles de afgelopen maanden in omvang zijn toegenomen. Of roept dat je het allemaal aan jezelf te danken hebt, als je de hele inhoud van je kledingkast hebt moeten vervangen, omdat strak niet meer in de mode is. Nee, Jacqui is een arts die haarfijn uitlegt dat voeding niet alleen de boosdoener hoeft te zijn van je gewichtigheid, die inzicht geeft hoe bepaalde hormonen invloed kunnen hebben op je gezondheid, die vertelt dat bewegen heel belangrijk is, maar ontspannen net zo goed niet onderschat mag worden en je adviseert er even elke nacht stevig over te gaan slapen. Helaas is Jacqui mijn huisarts niet, want dan had ik al eerder met de juiste behandeling kunnen beginnen.
Positief effect
Alhoewel…om er even Cruijfiaans naar te kijken; de verkeerde diagnose heeft uiteindelijk toch ook iets positiefs opgeleverd. Uit eigen ervaring kan ik namelijk zeggen dat het aanpassen van mijn leefstijl een positief effect heeft op mijn diabetes. Want hoewel deze vorm niet omkeerbaar is, zorgt de juiste voeding, genoeg beweging, regelmatig ontspannen en voldoende slaap ervoor dat ik maar weinig insuline nodig heb om mijn glucosewaardes in balans te houden. Het is dus de moeite waard om te onderzoeken, als je zelf met een chronische ziekte kampt, in hoeverre een aanpassing in de vijf pijlers die van Kemenade beschrijft je kan helpen je aandoening onder controle te houden.
Aanrader
Dit boek is een aanrader voor iedereen die gezonder wil leven, geïnteresseerd is in goede voeding en leefstijl en een must have voor alle professionals in de geneeswereld. Misschien dat ik het de praktijkondersteuner eens cadeau moet doen?
Reactie schrijven