Hoe ontdekten ze dat?

In een studie lieten onderzoekers twee groepen twee aan elkaar gerelateerde, nieuwe vaardigheden leren. Dit was een reeks leeroefeningen gericht op visuele perceptie. De eerste groep leerde zich de eerste vaardigheid tot het beheersingsniveau aan, nam 30 minuten pauze en startte daarna met het aanleren van de tweede vaardigheid. De tweede groep bleef nog even stevig doorleren, nadat ze het beheersingsniveau voor vaardigheid een hadden gehaald. Ook zij namen 30 minuten pauze om vervolgens aan het volgende onderdeel te beginnen. 

De dag erna werden beide groepen op alle twee de vaardigheden getoetst. De eerste groep bleek goed te scoren op de tweede test voor de laatst geleerde vaardigheid. De resultaten van de eerste test, gericht op de eerste vaardigheid, waren zodanig dat het leek alsof ze deze vaardigheid niet eens geoefend hadden.

De tweede groep scoorde op de eerste test een stuk beter dan de eerste groep. Zij scoorden overigens op de tweede test minder goed dan de eerste groep, maar het verschil tussen beide groepen was daarin minder groot. Daardoor had de tweede groep een hogere totaalscore, dan de eerste groep.

Hoe zit dat?

Wanneer je een nieuwe vaardigheid aanleert tot aan het beheersingsniveau is het gedeelte van het brein dat actief is bij het aanleren van deze vaardigheid nog plastisch. Wanneer je vervolgens direct aan de slag gaat met het aanleren van een nieuwe vaardigheid, zal het brein de eerste vaardigheid als het ware gaan overschrijven. Hierdoor zakt het niveau van de eerste vaardigheid zodanig dat het lijkt alsof je nog niet geoefend hebt.

Door nog even door te leren, dit wordt door wetenschappers ‘overlearning’ genoemd, verandert het plastische brein naar een meer stabiel brein. Hierdoor wordt de nieuwe vaardigheid als het ware ingesloten.